Ponownie się do niego przysunęła.
Ręce same powędrowały na zamek i pas od spodni Wiedźmina, choć głowę miała zadartą dziarsko.
- Będziesz tak patrzył i jeno kontemplował, Wiedźminie? Czy miast tego zaczniesz odpokutowywać cały ten rok? Bo widzisz, duża pokuta cię czeka.
Mruknęła, by po chwili zagryźć lekko wargę. Nie nieśmiało, frywolnie, tak jak to miały w zwyczaju podlotki.
Mimo, że tak się przy nim czasem czuła, zagryzienie warg bardziej ukazywało jej pożądanie.
Kobiecie nie wypadało się przyznawać, że samiec wzbudza takie emocje, ale nie przepadała za okłamywaniem się.. Więc szczerze przyznawała w duchu, że Wiedźmin rozpalił ją niczym po znaku Igni.

Zsunęła się łagodnie.
Niczym jedwab z ramion kochanki.
No, może nie była jedwabna, ale kochanką pozostawała mimo wszystko.
Wyprężyła się, coby łatwiej suknia spływała z talii i ciała. Gdy wylądowała u jej kostek na ziemi, przestąpiła ją i stanęła przed Wiedźminem.
Bez niczego więcej, naga i niby bezbronna.
Spojrzała na niego spod zmrużonych oczu. Nie dała po sobie poznać niczego.
No.. prócz gęsiej skórki, której powstrzymać nie mogła pod wpływem Wiedźmińskiego wzroku.
- Rozumiem, że do łóżka pójdziesz w skórzni, tak?

Mruknęła z aprobatą, przylegając do niego mocniej.
Pachniał szlakiem, był twardy jak szlak i nawet z nim się kojarzył.
W końcu to jego żywa część.. która świetnie wiedziała jak przełamać w niej opory.
We wszystkim. I w zapachu i w twardości i samej chęci.
Gdy poczuła język Wiedźmina, jej również wysforował się naprzód. Naprzód, łącząc w tęsknym tańcu.
Wspominała jego smak, smakując go raz po raz.. Aż się zrymowało, pomyślała jeszcze nim odpłynęła do reszty.
Obrócona całkiem w stronę Geralta. Stawać na palach nie musiała, nie był znowu tak wiele wyższy.

Z tyradą się nie wysiliła..
Nic specjalnego, bywały lepsze. Tak jak i podróże, zajazdy i kolacje, które ciężko osiadały w bebechach.
Teraz jednak nie miało to już takowego znaczenia, jak wtedy gdy wściekle go witała, jak łajała i machała dziarsko rączkami.
Taaa, to nie miało znaczenia.
I wspomnienia, zmęczenie i brud jaki osiadał w duszy, ciele.. oraz jaźni.
Jaźni która teraz była ponadto. Była.. kontemplowała.
Dotyk i ciepło. I zarost!
Oczywiście się nie ogolił. Nigdy tego nie robił gdy się spotykali. Nie ważne czy spontanicznie, czy z umówioną datą i terminem.
Wiedział, że ją to drażniło.
Wiedział.. że też fizycznie.
I wykorzystywał tą wiedzę doskonale, bo niemal topiła się w jego ramionach.
W ramionach skurwiela, kogoś kogo najchętniej by nienawidziła.
No nic..
Tak to już bywa.
Więc by nie mitrężyć, coby nie oddawać się wewnętrznym moralitetom - Oddała pocałunek.
Mimo tego, że miała go nienawidzić, że ów ktoś był skurwielem.
Oddała chyżo i chętnie.
Modyfikuj wiadomość

Zaśmiała się wesoło
-No, do małych, to ty Graak nie należysz - rzuciła wesoło w stronę drzewca i nagle przypomniała sobie opowieści matki, Graak,  tak nazywał się drzewiec z którym podrozowala zanim osiadła w Aedd Gynvael, albo był to zupełny zbieg okoliczności i więcej niż jeden wolny drzewiec nosił na imię Graak,  albo właśnie stała przed żywa legenda o której często opowiadała jej matka. Seth nadal siedział na gałęzi drzewca , jak gdyby nigdy nic oczyszczając swoje skrzydła- A więc masz na imię Graak?  To zabawne, moja matka kiedyś podrozowala z drzewcem o tym samym imieniu.
Podsumowała spokojnie, oczekując reakcji drzewca i nadal starając się przywołać Setha do porządku.